Afgelopen maandag was het mooi weer, zonnig en geen harde wind. Eén van de redenen om naar het AWD te gaan, de tweede reden was de aanwezigheid van de Waterspreeuw. Vijf jaar geleden zag ik deze soort voor het eerst In het AWD, later nog een keer in Duitsland. Voorgaande dagen hield in de site van waarneming in de gaten en zo wisten we dat we de ingang bij Zandvoort moesten nemen. Dus togen manlief en ik per openbaar vervoer naar het gebied. Eerst maar een kop koffie genomen want dat heeft een mens wel verdiend na zo’n reis… De NS heeft het één en ander veranderd, stopt de trein op elk station en heb je maar twee minuten om de bus te pakken. Enfin, op de plekken waar de Waterspreeuw gesignaleerd was zat hij niet. Geen man overboord, we liepen heerlijk en dan maar geen Waterspreeuw. Stoppen we even op een mooi plekje en ik zag de beauty staan! Dus zei ik tegen manlief: “Net doen of je niets ziet.” en ik sloop tussen de struiken in de richting van de vogel. In een mum van tijd waren er meer fotografen, dus dat sluipen hielp niet.
Dit is een van de de eerste foto”s die ik kon nemen, ik lag plat op mijn buik en daardoor zie je wat begroeiing voor het achterlijf. Hierna vloog de vogel naar de overkant…dat heb je als de fotografen in volle lengte foto’s gaan staan nemen.
De Watersrpeeuw langs het water waar hij steeds indook om beestjes te pakken en op de eten.
Hier weer wat meer rechts van de plek, heel ander licht, heel andere kleuren.
En dan nog met prooi! Het leek een stukje hout, maar als ik de foto vergroot lijkt er wel een schelpje op te zitten. Als we een stuk gaan lopen met camera neem ik mijn 80/400mm mee. Mijn andere vaste lens is zo zwaar dat dat me teveel wordt. Nu hadden we toch ook weer 14 km in de benen en anders red ik dat niet. Dus wel wat minder millimeters en dan moet ik maar wat meer croppen. Deze foto’s zijn toch wel aardig om te laten zien.
Nadat we na deze fotosessie verder liepen, zagen we een grote groep mensen/fotografen staan. Allemaal voor een vosje dat wel ziek leek, de vos bleef tenminste liggen onder struiken. En maar klikken…je zou toch op sterven liggen met zulks om je heen. Daar wil ik niet bij horen en we liepen verder. Zowiezo loop ik het liefst alleen of met zijn tweeën. Je ziet dan veel meer.
Toen we om vijf uur in Obdam uit de trein stapten, had ik geen puf meer om te koken. Bij de slager hebben we een kant en klaar maaltijd gekocht. Je kunt beter thuis blijven dan houd je nog geld in je zak 🙂 🙂
Hier komen ze aanrennen.
