Gisteravond, app-te mijn dochter: “Mam, heb je de maan gezien?” Ik ging gelijk kijken en app-te terug: “Ja en ik ga zwaaien.” Reactie:” De mannetjes zwaaien terug.” Een beetje melig maar toch leuk. Later toen het wat donkerder was, heb ik een foto gemaakt van de maan. Dochterlief wist te vertellen dat de maan in het perigeum staat, de stand waarin de maan het dichts bij de aarde is.
Later gingen mijn gedachten terug naar de eerste keer dat dochterlief alleen ging backpacken in Schotland. Haar vriendinnen gingen liever naar warmere oorden en besloot ze alleen te gaan. Wij brachten haar naar de boot in IJmuiden en met een brok in mijn keel zwaaide ik haar uit. Manlief natuurlijk ook, maar of hij een brok in zijn keel had, weet ik niet, dat is meer een ding van mij…
Later is ze vaker gaan backpacken, alleen of met haar broer en vrienden. En altijd dacht ik, of denk ik, we kijken allemaal naar dezelfde maan, waar we ook zijn en dat voelt goed!
Met 500mm genomen en nog gecropt, de donkere vlekken zijn zeeën en hebben een naam. Daarvoor moet ik bij mijn dochter zijn 🙂
Je foto vind ik heel erg mooi maar je tekst over wat je schrijft van dat waar we ook zijn we allemaal dezelfde maan zien vind ik echt heel mooi! Het zet me ook aan het denken 😉
Bijzonder fraaie opname Wil….helemaal top! Groet Marcel
Dat is een leuk verhaal Willie met je dochter. Ik genoot bij het lezen en een heel knappe foto van de maan!
Mooi verhaal over je dochter. Leuk dat ze veel verstand heeft van de maan. Een fijn idee en voelt als verbonden als je together, apart naar dezelfde maan kijkt.
Je hebt de maan prachtig vastgelegd.
Mooie foto, Willie. De maan laat zich op zijn mooist zien nu, ik heb er de afgelopen avonden ook een paar foto’s van gemaakt. Grappig dat idee om samen op afstand van elkaar naar de aan te kijken. Met de zon werkt het op dezelfde manier, heb ik wel eens ervaren. 🙂
Goed verhaal 🙂
en een mooie foto! Als Corona de deur uit is, kom je maar een keer door de telescoop turen. Dán zie je de mannetjes zelfs terug zwaaien!