Vanmorgen kreeg ik onderstaand gedicht met foto toegestuurd door Kees Keizer. Op de gedichtenpagina staat er ook één van Kees, zeker lezen!
De klok laat zich gedwee verzetten.
Wijzers wijzen waarheen wij willen. De tijd laat zich echter nooit vermurwen.
Het is herfst.
Het meest poëtische seizoen!
Verval en aftakeling, dood en wegsterven; de mens wil er niet aan denken.
Er over mijmeren en schrijven is paradoxaal genoeg een vreugde.
De natuur toont eveneens de schoonheid van vergaan terwijl de zaadjes vallen en verwaaien.
Ze rusten waar een onzichtbare hand ze toedekt.
◊
Poëzie is als zaad; bij eerste oogopslag is nauwelijks te bevatten wat er bij het ontkiemen zichtbaar wordt.
Ervaar het in de bijlage! Nieuwsbrief 27.10.2014
Met groet, gedachten en een glimlach,
Kees Keizer / Nunspeet
‘Waar licht het landschap raakt’