Gisteravond, app-te mijn dochter: “Mam, heb je de maan gezien?” Ik ging gelijk kijken en app-te terug: “Ja en ik ga zwaaien.” Reactie:” De mannetjes zwaaien terug.” Een beetje melig maar toch leuk. Later toen het wat donkerder was, heb ik een foto gemaakt van de maan. Dochterlief wist te vertellen dat de maan in het perigeum staat, de stand waarin de maan het dichts bij de aarde is.
Later gingen mijn gedachten terug naar de eerste keer dat dochterlief alleen ging backpacken in Schotland. Haar vriendinnen gingen liever naar warmere oorden en besloot ze alleen te gaan. Wij brachten haar naar de boot in IJmuiden en met een brok in mijn keel zwaaide ik haar uit. Manlief natuurlijk ook, maar of hij een brok in zijn keel had, weet ik niet, dat is meer een ding van mij…
Later is ze vaker gaan backpacken, alleen of met haar broer en vrienden. En altijd dacht ik, of denk ik, we kijken allemaal naar dezelfde maan, waar we ook zijn en dat voelt goed!
Met 500mm genomen en nog gecropt, de donkere vlekken zijn zeeën en hebben een naam. Daarvoor moet ik bij mijn dochter zijn 🙂
6 reacties