wil naar buiten

Het is zo leuk dat nu met het koude weer, de koperwiek en kramsvogel zich veelvuldig laten zien. Elke dag loop ik naar het Weerepad om te kijken of ze er nog zitten. Vandaag heb ik dat niet gedaan vanwege de harde koude wind. Voor boodschappen en kapper moest ik wel naar buiten maar verder vind ik het welletjes. In de bosjes op het pad foerageren heel veel puttertjes en er kwam zelfs een putter in onze achtertuin! Eergisteren kwam ik een meneer tegen die aan me vroeg wat ik allemaal zag. Ik vertelde van de kramsvogels en koperwieken en hij zei dat er verderop een groep “langstaartkoolmezen” heen en weer vloog. Dat is toch leuk…langstaartkoolmezen… een nieuwe soort geboren. Hij bedoelde natuurlijk staartmezen, maar ik vind het al leuk als iemand er oog voor heeft, de juiste naam maakt niet uit. Maar nu een paar foto’s van de afgelopen dagen.

De kramsvogel, met net een takje onder het oog maar voldoende vrij om te laten zien. Prachtige vogel vind ik en ze communiceren zo leuk met elkaar, twiet, twiet…

Dichtbij, een leuk rond bolletje met één pootje opgetrokken. Hier kon ik me achter een boom verschuilen zodat de vogel rustig bleef zitten.

Voor deze foto moest ik in de prut knielen en had ik weer wat wasgoed in de mand.

Bij het park (vijf bomen en een grasveld) heb ik een paar koperwieken ontdekt en niet alleen daar, maar ook nog langs een fietspad even verderop. De afgelopen dagen heb ik daar rondgelopen met camera in de hoop ze te kunnen fotograferen. Ze scharrelen wat op de grond en af en toe vinden ze nog wat bessen in een boom. Het is best heel lastig fotograferen, in eerste instantie vliegen ze natuurlijk weg of zitten heel hoog in de boom enz. Vanmiddag lukt het aardig met één koperwiek, deze zat op een tak en ik liep daar rustig naartoe. De camera plaatste ik voor mijn gezicht, capuchon over mijn hoofd, ik leek geen bedreiging meer te zijn :-).

De beginfase, ver weg op de grond. Ik ben toch maar even door de knieën gegaan.

Dit lijkt er meer op, de kleuren en takjes zijn wel heel fijntjes.

Stapje voor stapje dichterbij!

En nog een stapje…

Teruglopend naar huis zag ik er nog een in een boom, de zon stond daarop en ik vind de foto’s lang zo mooi niet als deze. Een zonnetje is fijn, voor de fotografie vaak niet.

Het is me gelukt om mooie foto’s van de roerdomp te maken, hiep, hiep hoera! Na lang wachten kwam er beweging tussen het riet… wat is de vogel goed gecamoufleerd, onvoorstelbaar. En wat een spanning ontstond er in mijn lijf om hem er goed op te krijgen. Scherpstelpunt links, scherpstelpunt rechts, de vogel scharrelde wat heen en weer in het riet. En toen kwam hij uit de begroeiing  en stak over, haast trillend heb ik deze foto’s kunnen maken om daarna een gat in de lucht te springen!

Daar komt hij tevoorschijn.

In volle glorie op een vliesdun stukje ijs.

Om daarna naar rechts weg te zwemmen.

Het stuk dat ik naar de auto moest lopen, heb ik haast huppelend gedaan 🙂 ook om warm te worden hoor.

Tussen de buien door heb ik de fiets gepakt en gekeken of er iets te fotograferen was. De grauwe ganzen bleven op hun plek op het weiland zitten en er vlogen ook geen groepen eendjes op. Wel vlogen er een paar blauwe reigers achter elkaar over het landje en ik zag dat één reiger iets in zijn snavel had. Dus daar heb ik me op gericht en dat is aardig gelukt, gelukkig maar :-). Achter de computer zag ik dat het een muisje is, arme muis, gelukkige reiger!