wil naar buiten

In het noordoosten van het land sneeuw en spiegelgladde wegen, hier regen en grijzigheid. En vooral de regen verveeld heel snel.Toch ben ik nog een uur in de achterdeur gaan zitten. Het is alweer een tijdje geleden dat ik dat gedaan heb. Het levert toch vaak dezelfde foto’s op en een mens wil weleens wat anders. Maar met het weinige licht kun je niet veel anders. Dus de deur open, schuildoek in de opening, camera op statief, verwarming uit, jas aan, plaid op de knieën en wachten maar. In de tuin zitten alle dagen ringmussen, heggenmussen, koolmezen en pimpelmezen, roodborst, turkse tortels, vinken, groenlingen, merels en af en toe een GBS. Van de ringmus heb ik een foto kunnen maken…

Deze Ringmus vond er ook niks aan en keerde me zijn rug toe. Maar mensen als je goed kijkt naar die veren en die kleuren, mooi toch?

En ik zit hier nog steeds koud te zijn, de wind en regen stonden mijn kant op en binnen werd het haast net zo nat als buiten!

Afgelopen maandag was het mooi weer, zonnig en geen harde wind. Eén van de redenen om naar het AWD te gaan, de tweede reden was de aanwezigheid van de Waterspreeuw. Vijf jaar geleden zag ik deze soort voor het eerst In het AWD, later nog een keer in Duitsland. Voorgaande dagen hield in de site van waarneming in de gaten en zo wisten we dat we de ingang bij Zandvoort moesten nemen. Dus togen manlief en ik per openbaar vervoer naar het gebied. Eerst maar een kop koffie genomen want dat heeft een mens wel verdiend na zo’n reis… De NS heeft het één en ander veranderd, stopt de trein op elk station en heb je maar twee minuten om de bus te pakken. Enfin, op de plekken waar de Waterspreeuw gesignaleerd was zat hij niet. Geen man overboord, we liepen heerlijk en dan maar geen Waterspreeuw. Stoppen we even op een mooi plekje en ik zag de beauty staan! Dus zei ik tegen manlief: “Net doen of je niets ziet.” en ik sloop tussen de struiken in de richting van de vogel. In een mum van tijd waren er meer fotografen, dus dat sluipen hielp niet.

Dit is een van de de eerste foto”s die ik kon nemen, ik lag plat op mijn buik en daardoor zie je wat begroeiing voor het achterlijf. Hierna vloog de vogel naar de overkant…dat heb je als de fotografen in volle lengte foto’s gaan staan nemen.

De Watersrpeeuw langs het water waar hij steeds indook om beestjes te pakken en op de eten.

Hier weer wat meer rechts van de plek, heel ander licht, heel andere kleuren.

En dan nog met prooi! Het leek een stukje hout, maar als ik de foto vergroot lijkt er wel een schelpje op te zitten. Als we een stuk gaan lopen met camera neem ik mijn 80/400mm mee. Mijn andere vaste lens is zo zwaar dat dat me teveel wordt. Nu hadden we toch ook weer 14 km in de benen en anders red ik dat niet. Dus wel wat minder millimeters en dan moet ik maar wat meer croppen. Deze foto’s zijn toch wel aardig om te laten zien.

Nadat we na deze fotosessie verder liepen, zagen we een grote groep mensen/fotografen staan. Allemaal voor een vosje dat wel ziek leek, de vos bleef tenminste liggen onder struiken. En maar klikken…je zou toch op sterven liggen met zulks om je heen. Daar wil ik niet bij horen en we liepen verder. Zowiezo loop ik het liefst alleen of met zijn tweeën. Je ziet dan veel meer.

Toen we om vijf uur in Obdam uit de trein stapten, had ik geen puf meer om te koken. Bij de slager hebben we een kant en klaar maaltijd gekocht. Je kunt beter thuis blijven dan houd je nog geld in je zak 🙂 🙂

Dinsdagmiddag, na gedane arbeid, had ik nog de energie om naar het strand te lopen. Het weer was prima, rustig met af en toe nog wat zon. Al een tijdje speelde ik met de gedachte dat ik de Drieteenstrandloper wilde fotograferen. Van voorgaande jaren heb ik genoeg foto’s van dit mooie vogeltje, maar het ermee bezig zijn is toch wel een leuke sport. Echt een sport… Alleen al het feit dat de Drieteenstrandloper HEEL snel langs de zee loopt en haast niet te “vangen” is. En ook als er dan een paar aan het foerageren zijn, blijft het moeilijk. Gewapend met een bakblik met daarop een rijstzak en  de camera, een plastic zak om op de knielen/liggen. Positie innemen en afwachten of er een jouw richting op komt. Gelukkig was het rustig op het strand en waren er haast geen honden.

Zo gaat alles en iedereen een kant op.

Dit drieteentje had nog gedeeltelijk zomerkleed.

Op dit moment kwam de zon even achter de wolken vandaan. De vogel wordt mooi belicht.

En uiteindelijk kwam deze lekker dichtbij.

Als ik zo op het strand lig en kniel voel ik me net een bouwvakker. Niet zo vrouwelijk of elegant, maar wel heel erg blij. De spierpijn waarvan ik nog dagen last heb, vergeet ik ook wel weer.

Vorige week zag ik opeens een GBS in mijn achtertuin. Een Grote bonte specht! Vogelvrienden weten direct wat een GBS is maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen het meteen snapt. De specht hing aan de pindakaaspot en deed zicht tegoed aan het restje op de bodem. Na een paar minuten werd hij weggejaagd door een Ekster. Maar mijn dag was goed! Als ik dit vertel, wordt er gelijk gevraagd “Heb je hem op de foto?” Nee dus, want daar maak je niet zomaar even een foto van. Wel heb ik een paar foto’s van de GBS genomen vanuit een hut in “t Gooi.

De Grote bonte specht, in dit geval een mannetje, ze zijn zo mooi. Als je in het bos loopt, hoor en zie je ze meestal wel. Ik hoop nog eens de KBS te fotograferen, gezien heb ik ze weleens. De Kleine bonte specht dus. En wie weet MKS ook nog een keer, de Middelste bonte specht.  Zo is er altijd wat te wensen!

Het is misschien al dertig jaar geleden dat ik voor het eerst bewust een ringmus zag. Het mooie chocoladebruine kopje viel me op. Nu nog vind ik ze heel fraai en gezellig om in de tuin te hebben. Vanmiddag heb ik een uurtje in de achterdeur gezeten en kon deze foto maken.

Een pittig klein bolletje!