Bij de waterberging zitten nu nog steeds maar een stuk of vier Grutto’s, erg weinig vind ik. De Scholeksters zitten er in grotere aantallen en daar heb ik me verschillende keren op uitgeleefd. Maar om daar iets bijzonders van te maken valt nog niet mee, ze zitten ver weg en ik probeer daar via een soort schiereilandje wat dichter bij te komen. Tot nu toe ben ik nog niet in het water gegleden, maar wat niet is kan nog komen :-). Gisteravond in het blauwe uurtje, mmm kwartiertje hooguit, heb ik onder andere deze foto kunnen maken.
In het land achter de berging staat een rood/oranje grote kraan en de weerspiegeling daarvan kwam me erg goed uit. Dus heb ik me daar op geconcentreerd, gelukkig sliepen de Scholeksters niet allemaal zodat je nog anderhalve snavel ziet en dat maakt het af.
Deze foto is een of twee weken eerder genomen, toen vier Grutto’s en zoals geschreven nog steeds vier Grutto’s. Ik had gehoopt op tientallen Grutto’s die dan massaal de lucht ingaan, dat is zo’n mooi gezicht.
Je zult denken de bewoners van dat huis hebben de weidevogels in hun voortuin maar de foto is genomen met 500mm en dan krijg je een vertekend beeld.
Kievit in de vlucht, straks buitelen ze weer over elkaar heen!
Omdat we al sinds het burlen van de Damherten niet meer in het AWD geweest waren, kreeg ik daar plotseling zin in en samen met manlief reisden we die kant op. Ik zag het helemaal voor me…allemaal leuke vossen die voor ons poseerden. Maar behalve dat we heerlijk gewandeld hebben ( laat ik positief beginnen ) hebben we geen vos gezien en zijn we amper een Damhert tegen gekomen. Dus ik zei tegen manlief: “Voorlopig ga ik hier niet meer naartoe.” Laten we nu een halve week later gevraagd worden door vrienden om daar te gaan wandelen, ach ja, dat is wel erg gezellig. Voor de zekerheid de camera meegenomen, want je weet maar nooit of er een vos loopt. De hele wereld fotografeert daar vossen dus waarom wij niet… niet dus.
Nou, dan maar een rustend Damhert.
5 reacties
Zwevend over de ruige zee.
